Interne traceerbaarheid
Bedrijven zijn wettelijk verplicht bij te houden van wie zij goederen hebben ontvangen en aan wie zij goederen hebben geleverd: één stap achteruit (wat komt er binnen?) en één stap vooruit (wat wordt er op de markt gebracht?) in de keten. Producten moeten kortom traceerbaar* zijn. Producenten zijn hierdoor in staat om snel op te treden en producten van de markt te halen, zodra blijkt dat niet wordt voldaan aan de hoge veiligheids- en kwaliteitseisen die gesteld worden.
Bedrijven kunnen naast deze wettelijke verplichting kiezen voor verdergaande tracering van ingrediënten en producten. Het gaat dan om zogenaamde ‘interne traceerbaarheid’: de weg die de verschillende grondstoffen binnen de levensmiddelenfabriek afleggen om uiteindelijk verwerkt te worden tot een eindproduct.
Producten mogen alleen op de markt gebracht worden, wanneer ze voldoen aan strenge veiligheidseisen. Elk bedrijf is zelf verantwoordelijk om te bepalen welke beheersmaatregelen genomen moeten worden om de voedselveiligheid te borgen. Interne traceerbaarheid kán daarbij als extra middel dienen, maar is geen doel op zich. In hoeverre een levensmiddelenfabrikant interne traceerbaarheid doorvoert, varieert per bedrijf en hangt onder andere af van de complexiteit van de productieprocessen en in welke mate er een één-op-één-link tussen de gebruikte grondstoffen en het eindproduct gelegd kan worden. De FNLI is daarom geen voorstander van verdergaande wetgeving op dit gebied.
Vaak dient interne traceerbaarheid niet zozeer de voedselveiligheid, maar kan het individuele bedrijfsrisico’s terugdringen. Doel is namelijk dat zo min mogelijk eindproducten teruggeroepen hoeven te worden, wanneer er sprake is van een ‘recall’. Hoe gedetailleerder de interne traceerbaarheid wordt ingericht, des te nauwkeuriger kan worden bepaald welke ‘batch’ grondstoffen in welk product is verwerkt en des te gerichter een eventuele terugroepactie uitgevoerd kan worden. Op die manier beperken bedrijven zowel eventuele verspilling van producten waar niets mis mee is als hun eigen financiële risico’s.
*Definitie Vo. (EG) 178/2002: “traceerbaarheid”: mogelijkheid om een levensmiddel, diervoeder, voedselproducerend dier of stof die bestemd is om in een levensmiddel of diervoeder te worden verwerkt of waarvan kan worden verwacht dat zij daarin worden verwerkt, door alle stadia van de productie, verwerking en distributie te traceren en te volgen.
Overige Standpunten
-
Beheersing versleping allergenen en risicocommunicatie
Allergenen zijn bestanddelen die een allergische reactie kunnen veroorzaken. Als allergenen als ingrediënt of andere stof worden gebruikt bij de productie en nog aanwezig zijn in levensmiddelen, dan moeten deze worden vermeld op het etiket. Allergenen moeten in de lijst […]
Lees verder -
Chloraat in voedingsmiddelen
De Europese Commissie discussieert over de aanwezigheid van chloraat in voedingsmiddelen met als doel het opstellen van Maximale Residue Limieten (MRL’s). Achtergrond Gebruik van chloraat (ClO3-) als gewasbeschermingsmiddel is verboden in Europa. Producten die de maximale norm voor chloraat (0,01mg/kg) […]
Lees verder -
Evaluatie Algemene Levensmiddelen Verordening
De Algemene Levensmiddelen Verordening of General Food Law (GFL), omschrijft de algemene beginselen van de levensmiddelenwetgeving in de EU en bevat daarmee de basisvoorwaardes voor het mogen verhandelen van een veilig product. De Europese Commissie is in het kader van […]
Lees verder -
Allergenen
Allergenen zijn bestanddelen van een natuurlijke of kunstmatige stof die allergische reacties kunnen veroorzaken. Als allergenen als ingrediënt of andere stof worden gebruikt bij de productie en nog aanwezig zijn in levensmiddelen, dan moeten deze worden vermeld op het etiket. […]
Lees verder -
Acrylamide (reductie)
De industrie werkt al jaren aan vermindering van het acrylamidegehalte in levensmiddelen. Verschillende maatregelen zijn gebundeld in de FoodDrinkEurope Toolbox. Onderzoek van de NVWA en EFSA laat zien dat in de afgelopen jaren in bepaalde producten het acrylamidegehalte is gereduceerd. […]
Lees verder -
Contaminanten
Contaminanten zijn stoffen die onbedoeld in levensmiddelen aanwezig kunnen zijn. Ze worden ook wel ‘verontreinigingen’ genoemd. Zulke stoffen kunnen ontstaan tijdens het verbouwen van gewassen in de agrarische sector. Ook kunnen contaminanten afkomstig zijn uit het milieu of ze worden […]
Lees verder -
Controlekosten NVWA
Voedselveiligheid is een algemeen goed en de gemaakte kosten voor een reguliere inspectie moeten volgens de FNLI dan ook uit de algemene middelen gefinancierd blijven. De primaire verantwoordelijkheid voor de voedselveiligheid ligt bij de exploitant, de overheid is verantwoordelijk voor […]
Lees verder -
Openbaarmaking controlegegevens NVWA
De NVWA maakt haar controlegegevens meer en meer openbaar. Momenteel wordt hard gewerkt aan herziening van de gezondheidswet om openbaarmaking ook juridisch mogelijk te maken. Doel van de openbaarmaking is enerzijds het aanpakken van notoire overtreders (handhaving) en anderzijds het informeren […]
Lees verder -
Voedselcontactmaterialen
Voedsel wordt verpakt om het beter te bewaren en te beschermen tegen bederf. De verpakking bevat stoffen die in aanraking kunnen komen met voedsel: deze stoffen noemen we voedselcontactmaterialen (food contact materials). Hieronder vallen verpakkingsmaterialen, als karton, drukinkten, kunststofkratten, maar […]
Lees verder
